Meknes

Beste lezer,
Vergeef mij eventuele typfouten aangezien ik eindelijk weer een berichtje kan plaatsen vanuit een internetwinkeltje in Chefchaoun (de blauwe stad), maar ze hier gebruik maken van een AZERTY-toetsenbord ipv het gebruikelijke QWERTY-toetsenbord in Nederland...

Afijn, in mijn vorige verslag was ik gebleven in Fes, waarbij ik één van de meest opmerkelijke dingen misschien wel vergeten was, namelijk dat Jelle een volledige dag in bed heeft doorgebracht. Ziek, zwak, misselijk en waarschijnlijk geveld door een buikgriepvirus of iets in het eten. Na zo'n 36u heen en weer rennen naar de WC voelde hij zich gelukkig weer iets beter.

Een dag later dan oorspronkelijk gepland hebben we de trein genomen (eerste klas om zeker te zijn van zitplaatsen, en omdat het verschil slechts 30 dirham, ca. 3euro was) en zo'n 50 minuten later kwamen we aan in Meknes.
Toen begon de onvermijdelijke zoektocht naar ons Riad. De Bab (poort) waarnaar ze in hun advertentie als startpunt verwezen was snel genoeg gevonden, maar de volgende 'wegwijzers' bleken voor ons toch voldoende om de weg door de medina direct te vinden. We waren aangenaam verrast toen iemand ons de weg wees en hier niet direct iets voor terugvroeg. De aanwijzingen bleken echter ook onvoldoende bruikbaar (bewust?) en even later en nog altijd verdwaald, kwamen we dezelfde man weer tegen. Hij was een gids en had 3 touristen op sleeptouw. Na ons nogmaals de weg gewezen te hebben vroeg hij om een 'klein' bedrag omdat we uit Nederland kwamen en Nederlanders goede mensen waren en hij daar ook familie had wonen. Dit kleine bedrag was 20MAD, omgerekend zo'n 2 euro. Je kunt je voorstellen dat we ons afvroegen of zijn eerste aanwijzingen klopten en dat we ons opnieuw afgezet en beetgenomen voelden...

Na een korte rustpauze in ons Riad besloten we die middag om een glimp proberen op te vangen van het Koninklijk Paleis, wat uiteindelijk resulteerde in het zien van vooral heeeeel veeel muren :p
Op een plein bij het Paleis aangekomen (waar echter nog altijd niets te zien was) stond een mooie poort en daarom heen de nodige bewaking. Aangezien ik weet dat ze hier over het algemeen niet willen dat je foto's maakt, dus bij de foto's die ik maakte er zeker opgelet geen 'poppetjes' op de foto te zien waren, maar alleen gebouwen/poorten/een koets etc.
Toch kwam ik er niet helemaal mee weg want direct na een eerste foto zag ik iemand wilt gebaren vanaf de overkant van het plein en kwam een 'poppetje' in uniform van onze kant aangesneld. In gebrekkig Frans begreep ik uiteindelijk dat hij mijn foto's wilde bekijken. Gewillig liet ik die zien en daarna volgde het wegwuiven: alles in orde, niets aan de hand.
We hebben tijdens latere kennismakingen met 'geuniformde poppetjes' al veel opgewondere standjes meegemaakt! ;-)

Toen we op het plein stonden en op de kaart zagen hoe ver het nog was naar een mogelijk meer besloten we maar om te draaien en de lange wandeling langs de hele hoge, hele saaie, hele lange muren weer terug te maken.
Hierna deden we een drankje op een terras om vervolgens het Mausoleum van Moulay Ismael te bezoeken. De toegang was voor de verandering helemaal gratis, maar bij het naar buiten lopen werd wel een gift gevraagd voor het maken van de foto's. (Alles lijkt hier in Marokko om geld te draaien, echt bijna alles..)
Het Mausoleum was verder mooi en voor mij toch wel één, zo niet het enige hoogtepunt van Meknes.
Na het Mausoleum zijn we ook nog een voormalige gevangenis binnengegaan, ondergronds, die tegenwoordig dienstdoet als galerie maar waar vroeger Christenen werden opgesloten. Hier hadden we het echter ook al snel gezien en via de grote poort en het plein zijn we weer richting het Riad gelopen.
's Avonds hebben we op het plein gegeten en daarna door een half verlaten medina terug naar ons hostel gelopen. Ik was toen wel blij dat we met z'n 2en waren! Toch niet een heel gezellige en prettige plek 's avonds...

De volgende dag stond in het teken van Volubilis. Een voormalig Romeinse nederzetting, die wonderwel goed bewaard is gebleven. Volgens onze reisgids zijn er sinds 1960 opgravingen aan de gang, maar momenteel leek er op dat gebied niet veel te gebeuren.
Wel de ene na de andere buslading toeristen, maar als je die buiten beschouwing laat was het er heerlijk rustig en ontzettend veel te zien!!
Je kon bijna overal vrij rondlopen, slechts weinig was afgezet voor het publiek. In Nederland, of zelfs Griekenland, kun je je zoiets echt niet voorstellen!

Een halve dag verder hadden we het wel gezien en besloten zoals gepland naar het nabijgelegen dorpje Moulay Idriss te lopen. Onderweg werd Jelle door een vliegunit in zijn neus gestoken, iets waar hij meerdere dagen last van bleef houden.
Het dorpje op zich stelde niet veel voor, de gebruikelijke marktwaren, ezeltjes en mannen op terassen, maar was een perfecte stop voor een glaasje drinken en het wachten op de bus.
We zijn niet meer op zoek gegaan naar de rustplaats van een of andere Hoge Ome die daar begraven moet liggen, want de temperatuur en de grote wandeling zorgden ervoor dat we het wel welletjes vonden.
We vroegen een verkeersregelaar hoe laat de bus zou komen en hebben op de eerst volgende gewacht.
Nou, zo'n bus nemen gaat heel anders dan in Nederland, dat durf ik wel te stellen! Iedereen dringt en duwt voor het beste plekje, en als Nederlander met je goede gedrag kom je helemaal nergens! De busrit was een heel avontuur, zo bepakt en gedrukt tussen de lokale bevolking maar dat was een leuke tegenhanger tegen die ochtend... Toen hadden we een grande taxi, oftewel een oude mercedes met heerlijke stoelen voor de rit van ca. 45 minuten. Maar verschil moet er zijn, de taxi kostte ons na afdingen 100 dirham, de bus (staanplaatsen) slechts 14...

Na het avondeten terug naar de Riad en ons opgemaakt voor de volgende dag en het volgende avontuur: Salé en Rabat!
Daarover een volgende keer meer...

Ondertussen hebben we ook al zoveel meer gezien, onze laatste stops waren onder andere: Casablanca, Marrakesh, Saharatour tot aan Merzouga, Agadir en toen per nachttrein (maar niet in zo'n lekker bedje) naar Tanger en van daaruit gisteren naar Chefchaoun.
Het einde komt nu ook in zicht. 14 mei vliegen we alweer terug, hopelijk vind ik voor die tijd nog weer een momentje om jullie over onze andere avonturen te schrijven! XxX