Fes: stad van uitersten

Na geld te hebben gewisseld liepen we het gebouw van het vliegveld uit, en nog voor we om ons heen konden kijken naar een bus o.i.d, werden we aangesproken door 2 mannen. Of we een taxi nodig hadden? In mn beste maar o zo roestige Frans vervolgens proberen duidelijk te maken waar we naartoe moesten en of zij wisten waar dat was. In het Arabisch(?) werd er door de mannen overlegd, en vervolgens een telefoontje naar het hostel gepleegd. Daarna het verlossende antwoord: ja, hij kan jullie brengen. Toen onderhandelen over de prijs. Achter de mannen stond een bordje met: 'bus 20 dirham, taxi 120 dirham',maar de mannen vroegen 150... We wisten uiteindelijk toch op120 uit te komen en liepen mee naar de taxi: een oude witte mercedes benz.
Hoewel de stoelen heerlijk zaten, zat ik toch niet heel gerust in die oude auto, die half uit elkaar leek te vallen en waarvan de gordels niet werkten. Dat was niet nodig leek de taxichauffeur mijn bezwaren weg te wimpelen.
Onderweg wisselde hij veelvuldig van rijbaan, zat niet handsfree en met veel handgebaren te bellen en glimlachte af en toe in de achteruitkijkspiegel.

Mijn eerste beelden van Marokko na het vliegveld bestaan uit jongetjes die op ezels rijden, huizen die vervallen lijken te zijn maar waar de was vrolijk uit de ramen wappert terwijl aan de overkant van de straat een gloednieuwe villa gebouwd lijkt te worden. Mensen die in vuilniszakken staan te grabbelen, loslopende honden en katten, schapen en geiten.

Bij het vliegveld was het rustig, maar hoe dichter we bij de plaats van bestemming kwamen, hoe drukker het werd. Voor zover we inschatten zijn we via modern Fes (niet te verwarren met nieuw Fes) de stad en vervolgens de medina in gereden. Ook hier werd het verschil tussen arm en rijk schrijnend duidelijk, ook bij overheidsgebouwen en diensten. Van mooi versierde en goed onderhouden poorten tot bussen waarvan de deuren niet sluiten en er een ster ter grootte van de halve voorruit in zat.
Telkens als het verkeer tot een stilstand kwam waren er donkere mannen die langs de auto's liepen bedelend om geld.
Auto's gebruiken hun knipperlicht niet, maar toeteren als ze er langs willen. Een drukte en geluid dus van jewelste, maar er lijkt weinig echte verkeersagressie te zijn.

Na die dolle rit gaf de taxichauffeur aan dat we er waren. We stapten uit en de taxichauffeur wees in de richting die we op moesten. Een steegje in waar hij met de auto niet kon komen. Hij riep een jongeman met een kar en begondaar onze tassen in te pakken. Wij wilden echter niet meer hoeven te betalen dus stuurden de kruier weg en pakten zelf onze tassen. Jelle betaalde de taxichauffeur met 200 dirham die toen slechts 50 dirham teruggaf, 30 minder dan was afgesproken. Hij wees op de kruier. Die 30 was voor hem. We werden een beetje geïrriteerd, voelden ons afgezet en Jelle wist nog 20 dirham extra terug te krijgen. Een briefje van 10 dirham had de taxichauffeur niet dus met een verontschuldigend lachje en 10 dirham extra maakte hij zich uit de voeten en liet ons staan. (Later die dag kwamen we erachter dat 10 dirham uit een munt bestaat en dat 20 dus het kleinste briefje is).
We liepen vervolgens bepakt met onze rugzakken op goed geluk dus de steeg in, waar we al gauw door iemand werden ingehaald die had gehoord waar we heen moesten en ons wel wilde brengen. Toen ik hem vroeg hoeveel ons dat ging kosten haalde hij zijn schouders op en liet het overkomen dat hij gewoon een vriendelijke daad verrichtte.
De man liep met vlugge tred voor ons uit, keek nauwelijks achterom en was maar net bij te houden. Bij het hostel aangekomen wees hij op het bordje boven de deur 'Dar Adam'. Finally! We'd made it! De opluchting kwam net iets te vroeg want de man bleef wachten en hield zijn hand op. We gaven hem 5 dirham, maar dat leek hij een belediging te vinden. Hij wilde 20. Hij was erg opdringerig en kwam erg dichtbij. Uiteindelijk hebben we hem de 20 dirham gegeven zodat we maar van hem af waren
het gevoel dat we in zo'n korte tijd al 2x waren afgezet zat bij ons beiden niet echt lekker.

Gelukkig ging het er in het hostel heel wat vriendelijker aan toe. De eigenaars leken niet van onze reservering op de hoogte te zijn, maar maakten er verder geen probleem van. Onze kamer was nog niet klaar, maarwe mmochten gerust even relaxen op het dakterras met uitzicht over de medina.
Dat was een onwerkelijke en ontzettende indrukwekkende ervaring die even alle emoties losmaakte. Vermoeidheid van de laatste weken, frustraties over het afzetten, blijdschap over het begin van onze vakantie en de pracht en praal van dit zo totaal andere land!

We hebben tot 13u op het dakterras gezeten, toen werd het daar te warm en zijn we op een eerste verkenningstochtje de medina ingewandeld. Daarover in een volgend bericht meer!